Spraaketiquette is bedoeld om zowel respect voor de gesprekspartner te voorkomen als om het belang van elke deelnemer in de samenleving in het algemeen en in een specifiek gesprek in het bijzonder te benadrukken. Daarom worden tegenwoordig strenge eisen op dit gebied alleen gesteld tijdens sociaal belangrijke gesprekken - diplomatieke of zakelijke bijeenkomsten. Wat kan niet worden gezegd over het verleden.
Eerder werd de gelijkheid van Russen op wetgevend niveau niet besproken - tot de revolutie van 1917 in het land genoten de adel en de geestelijkheid privileges. Daarom betekende de vorm van beroep of naamgeving van een persoon meer - het gaf meteen aan wie hij was en welke eisen hij aan anderen kon stellen.
Welke behandelingen zijn bekend? Wat kan de geschiedenis erover vertellen? Hoewel de vormen van titels al lang achterhaald zijn, zijn sommige echo's van die tijd nog steeds hoorbaar, je kunt zelfs meer zeggen - ze zijn er nog, alleen aangepast. Laten we dit probleem in meer detail bespreken.
Vanaf de top
Vormen van beleefde behandeling waren voornamelijk verbonden met titels die de mate van belangrijkheid van een persoon in de hiërarchie van de adel aangeven. Het is duidelijk dat de strengste houding was ten opzichte van de titel van de vorst. Voor het gebruik van de officiële monarchale titel, maar ook voor woorden als "koning", "keizer" niet voor het beoogde doel, de zwaarste straf.
Natuurlijk waren er in het Russische rijk verschillende vormen van titel in verschillende mate van formaliteit. Veel titels werden gebruikt in het meervoud: Your Imperial Majesty (de huidige monarch, zijn vrouw of de weduwe keizerin), Your Imperial Highness (personen uit de groothertogen, prinsessen en prinsessen). U merkt misschien dat dergelijke beroepen geen onderscheid maken tussen mannen en vrouwen, waarbij iedereen in het middelste geslacht wordt genoemd.
Het was aan de vorst zelf dat het gebruikelijk was om naar hem te verwijzen als de "meest genadige soeverein" en naar de groothertogen als de "gracieuze soevereinen" (precies zo, met een hoofdletter!). Zelfs familieleden in een of andere formele setting moeten zich aan deze regel houden.
Eerste landgoed
In Rusland bestond zo'n duidelijk ontwerp van klassenindeling niet, zoals bijvoorbeeld in Frankrijk, maar dit betekent niet dat het niet bestond. En kerkvertegenwoordigers werden officieel hoger vereerd dan seculiere autoriteiten. Dit blijkt uit het feit dat als een edelman een kerkelijke functie bekleedde, eerst zijn kerkelijke titel moest worden vermeld, en dan de seculiere edelman.
Hier werd ook een meervoudsvorm gebruikt - 'De jouwe' en dan is de titel waarschijnlijk secundair, hoewel vrouwen de kerk niet mogen leiden. In tegenstelling tot koninklijk of nobel, worden kerkelijke rangen nog steeds officieel gebruikt bij het benoemen van kerkleiders, maar ook tijdens diensten en kerkelijke evenementen. De volgende woorden zouden moeten worden gebruikt: "Heiligheid" (in relatie tot de patriarch), "Eminence" (aartsbisschop of metropoliet), "Eminence" (bisschop), "High Reverend (Father Superior, Archpriest, Archimandrite), " Rev. "(Hieromonk,
De priesters van een zeer hoge rang slaagden er praktisch niet in een beroep te doen op de leken. Op het alledaagse niveau werd een respectvolle en verwante "vader", "heilige vader" beschouwd als een beleefd beroep op een spiritueel persoon.
Prinsen en graven
Dit deel van de etiquette van circulatie in onze tijd is alleen nodig om de betekenis van geschreven documenten in historische documenten en klassieke literatuur te begrijpen, en om deel te nemen aan theatrale 'nobele ontmoetingen'. Maar in een samenleving waarin edelen de 'belangrijkste zenuw van de staat' waren (kardinaal Richelieu zei dit, maar het Russische rijk interpreteerde de kwestie op dezelfde manier), konden de adel en de betekenis van de edelman niet worden verzwegen.
Elke edelman in Rusland was "Edelachtbare". Men zou zich dus tot een vreemde kunnen wenden, wiens uiterlijk duidelijk maakt dat hij een edelman is, maar de mate van zijn adel is niet duidelijk. Hij had het recht om de gesprekspartner te corrigeren, onder vermelding van de juiste titel, en de gesprekspartner was verplicht zich te verontschuldigen en te corrigeren.
De edelen met de titel (graven, prinsen, baronnen) werden "Uw genade" genoemd. Alleen 'prins' moet nobele buitenlanders worden genoemd (meestal immigranten van moslims). 'Your Graces' waren verre verwanten van het keizerlijke huis. Ook kan het recht om de titel "Your Grace" of "Your Grace" te krijgen als beloning worden verkregen. 'Uwe Hoogheid' moest de verre afstammeling van de keizer in een rechte lijn benoemen.
Soevereinen zonder staat
Maar het woord "soeverein", meestal gezien als een aanduiding van een vorst, werd in Rusland zonder ambtsdrager gebruikt. Ze wezen hem simpelweg aan als een persoon van "respectabele" afkomst en gebruikten hem als een beleefde behandeling in een informele en semi-officiële setting. Officieel klonk de vorm van een dergelijke oproep als een 'gracieuze soeverein', maar al snel verscheen er een vereenvoudigde vorm 'meneer'. Ze verving vele mogelijke opties: 'meester', 'meester', 'nobele of gerespecteerde persoon'.
Opgemerkt moet worden dat alleen vertegenwoordigers van welvarende klassen door zo'n beleefdheid in verwarring werden gebracht en alleen met betrekking tot hun eigen soort. Niemand eiste speciale hoffelijkheid in de omgang met arbeiders en boeren. Dit betekent niet dat ze altijd onbeleefd waren - de Russische hogere klassen waren voor het grootste deel voldoende opgeleid. Maar niemand vond het beledigend om een onbekende boer een "boer" te noemen (inclusief de boer zelf). Tot de taxichauffeur, bediende of onbekende, obscure (uiteraard) handelaar werd aangesproken door de 'liefste' of 'meest genadige'. Het was een heel beleefde vorm.
Om te schrijven met een patroniem. Waar komt deze traditie vandaan?
De traditie om een persoon bij naam en patroniem te noemen, behoort ook tot de adellijke omgeving. In de pre-Petrine tijden werd dit alleen gedaan met betrekking tot de boyars, de edelen werden bij hun volledige naam en achternaam genoemd (A. Tolstoj's "Peter I" had Mikhailo Tyrtov), en de edelman werd een verkleinwoord genoemd (Ivashka Brovkin daar). Maar Peter bracht deze benadering over op alle gevallen van respectvolle vermelding van een persoon.
Mannen werden vaker bij naam en patroniem aangesproken dan bij het schone geslacht - vaak werden zowel kinderen van vaders als echtgenoten genoemd (in de klassieke literatuur kun je veel voorbeelden vinden). Er waren frequente gevallen van bekering, en nog meer, het noemen van alleen de achternaam - dit is opnieuw te zien in klassieke literaire voorbeelden (hoe heette Raskolnikov? En Pechorin?). Een beroep op een gerespecteerde man bij naam was alleen toegestaan in de familiekring of onder zijn beste vertrouwde vrienden.
Het gebruik van naam en patroniem is een van de weinige oude tradities die bewaard zijn gebleven in de etiquette van onze tijd. Een geliefde Rus wordt alleen genoemd zonder middelste naam tijdens internationale ontmoetingen uit respect voor de tradities van andere volkeren, in wiens taal het concept van "middelste naam" ontbreekt.
Tabel met rangen
Peter I introduceerde niet alleen het gebruik van patronymics - in 1722 introduceerde hij een document als de "Table of Ranks", dat duidelijk een hiërarchie van staat en militaire dienst in Rusland opbouwde. Omdat het doel van de innovatie was om niet-getalenteerde, maar getalenteerde mensen de kans te geven een carrière op te bouwen, werden vaak vrij hoge rangen behaald door personen met een adellijke rang. Om deze reden waren er bepalingen over het recht op persoonlijke en erfelijke adel van dienst, maar deze veranderden vaak, en in de eeuw was het zo dat een persoon van raznochinsky-afkomst een vrij hoge rang kon hebben.
Daarom was er, samen met de adel, een officiële titel. Als een belangrijke functie door een edelman werd bekleed, zou hij deze volgens zijn nobele wet moeten aanvragen, maar als hij een niet-ambtenaar was, zou hij voor dienst moeten worden geroepen. Hetzelfde gebeurde als de hoge rangen werden bediend door een kleine nobele edelman. Tegelijkertijd strekte de titel van diensttijd zich ook uit tot de echtgenoot van de ambtenaar - zij moest op dezelfde manier worden benaderd als haar man.
Officier Honor
Tegelijkertijd werden de militairen het hoogst genoteerd op het rooster. Daarom waren zelfs de jongste officieren van het Russische leger "Edelachtbare", dat wil zeggen dat ze het recht op nobele behandeling genoten. Bovendien was het voor hen gemakkelijker dan de ambtenaren om de erfelijke adel te dienen (het werd enige tijd onmiddellijk eigendom van een officier).
Over het algemeen waren de regels als volgt: werknemers van vóór de negende graad van militair, gerechtelijk en ambtelijk personeel zouden "Edelachtbare" moeten worden genoemd, van VIII tot VI - "Edelachtbare", V - "Hoogheid". De titel van de hoogste gelederen gaf duidelijk aan dat onder hen niet alleen edelen moesten worden vertegenwoordigd, maar ook "bijzonder hoge kwaliteit" - "Excellentie" (IV-III) en "Excellentie (II-I).
In geen enkel opzicht was het mogelijk om "excellentie" te worden - de hoogste klasse van de ranglijst was afwezig bij dragonders, Kozakken, bij de wacht en bij de hofdienst. Aan de andere kant had de marine geen lagere XIV-klasse. Afhankelijk van het type service kunnen andere stappen worden overgeslagen.
Luitenant Golitsyn
Bij de officieren waren gewoonte en beroep op elkaar op rang wijdverbreid. Bij het adresseren in een min of meer officiële setting, evenals een junior in rang, moet het woord "master" worden toegevoegd. Maar de officieren belden elkaar op rang en in een informele setting. Dit was acceptabel en beleefd voor burgers. De officieren hadden epauletten en andere insignes, dus het was relatief gemakkelijk te begrijpen wie er voor je stond. Bijna iedereen zou een onbekende officier 'luitenant' of 'meneer stafkapitein' kunnen noemen.
De soldaat was verplicht de commandant "nobel" te noemen en reageerde met wettelijke zinnen. Dit was de meest voorkomende vorm van beleefdheid. Soms, in een relatief informele setting (bijvoorbeeld rapporterend over de situatie op de positie), zou de lagere rang de commandant per rang kunnen aanspreken, met toevoeging van "meester". Maar vaak was het nodig om een officieel beroep op een man zo snel mogelijk te “vervagen”, en zelfs volgens het handvest luid. Als gevolg hiervan hebben we het bekende "jouw brood", "jouw skoroshid". Het is de verdienste van Russische officieren en generaals dat ze zelden aanstoot namen aan zulke soldatenachtige 'parels'. De onbeleefde behandeling van de lagere rangen werd door de officieren niet goedgekeurd. Hoewel een soldaat in het Russische leger in het midden van de 19e eeuw officieel werd onderworpen aan lijfstraffen, en zelfs tijdens de Eerste Wereldoorlog door officieren, werd het niet als een misdaad beschouwd, maar werd het toch als een vrij slechte vorm beschouwd. Voor de officier was er geen vaste regel over hoe de soldaten moesten worden aangesproken, maar de meerderheid noemde ze "broers", "militairen" - dat wil zeggen, vertrouwelijk, neerwaarts, maar welwillend.
Niet altijd in uniform
Hoewel Russische functionarissen ook uniformen droegen, kwamen ze toch iets minder vaak voor dan officieren. Daarom was het niet altijd mogelijk om de klasse van een onbekende werknemer te bepalen. In dit geval was het mogelijk om zich tot de persoon "genadige soeverein" te wenden - hij was geschikt voor bijna iedereen.
Als de functionaris zich voorstelde of in zijn uniform was, werd het maken van een fout met de titel als een belediging beschouwd.
Minder meesters
Maar de oproep "gentleman" in een goede Russische samenleving kwam niet al te vaak voor. Ja, het werd gebruikt, maar meestal als aanvulling op de achternaam ("Mr. Iskariot"), rang ("Mr. General") of rang ("Mr. State Counselor"). Zonder dit zou het woord een ironische connotatie kunnen aannemen: 'Meneer goed'. Alleen de bediende maakte veel gebruik van deze oproep: 'Wat willen de heren?' Maar dit geldt voor bedienden op openbare plaatsen (hotels, restaurants); thuis bepaalden de eigenaren zelf hoe bedienden contact met hen moesten opnemen.
Het woord "meester" aan het einde van de 19e eeuw werd over het algemeen als een slechte vorm beschouwd - men geloofde dat alleen de ruiters van hun ruiters, een van hen, die naam zouden gebruiken.
In persoonlijke contacten tussen goede vrienden werden veel woorden en uitdrukkingen benadrukt, met de nadruk op sympathie: "mijn ziel", "liefste", "mijn vriend". Als dergelijke oproepen ineens veranderden in de oproep "gracieuze soeverein", gaf dit aan dat de relatie verslechterde.
